Holá, qué tal?

Hola chicas y chicos, mujeres y hombres!
Daar is ie dan, mijn eerste verhaal vanuit het zonnige en sfeervolle Sevilla. Na 2 maanden heb ik toch besloten om mijn waarbenjij.nu bij te gaan houden. Dit besluit is niet geheel vrijwillig tot stand gekomen moet ik daarbij toegeven, want mijn twee broers hebben er erg subtiel op aan gedrongen dat ik een verhaal móést schrijven, lees: bedreigende berichten op Facebook en stalkende berichten op Whatsapp. Het is leuk om terug te lezen over een aantal jaar zeggen ze en dat geloof ik natuurlijk meteen. Altijd naar de broertjes luisteren!

Zaterdag 14 september vertrok ik met papa en mama, tom en michiel, pleun naomi en leoni naar Schiphol om de vlucht van 19:10 naar Sevilla te pakken. Ik zou de komende 3 maanden in Sevilla gaan wonen om Spaans te leren en ‘’la vida tranquila’’ te leven. Voor degene die mij niet kennen, afscheid nemen is iets wat ik ontzettend slecht kan, vooral op vliegvelden, wat een drama altijd. De tranen vloeien dan rijkelijk. Ik zag er daarom ontzettend tegen op om weg te gaan, ik wilde liever dat gedeelte skippen en ‘’gewoon al in Sevilla zijn’’. Natuurlijk super gespannen onderweg naar Schiphol, gelukkig met genoeg bagage. Na veel gezucht en gesteun van papa had ik het toch voor elkaar gekregen om een extra koffer bij te boeken zodat ik iets meer dan 23 kg mocht inchecken, lees hierbij: 46 kg… Je zou denken, dat krijg je nooit voor elkaar zoveel kg, maar ik had het voor elkaar gekregen om de volle 46 kg zonder moeite over 2 koffers te verdelen. Wat denk je.. Ik kom daar aan bij die balie, zegt dat vrouwtje tegen mij dat ik geen extra koffer heb bijgeboekt qua kg, dat kan namelijk niet bij Vueling, nee, ik had een koffer bijgeboekt zodat ik die 23 kg in totaal over 2 koffers kon verdelen… PANIEK!!!! Wie heeft er ooit zoiets belachelijks gehoord??? Zie het voor je, daar op het vliegveld moest ik ineens van 46 kg terug naar 23 kg gaan overpakken. Als ik eraan denk krijg ik nog stress. Het feit dat ik minder spullen kon meenemen was vervelend maar niet onoverkomelijk, maar gewoon de stress die je dan ineens hebt bovenop de spanning van het weggaan. Toen dat eenmaal gelukt was, was het al meteen tijd om door de douane te gaan en iedereen gedag te zeggen. Nog met de tranen over mijn wangen liep ik door de douane en wat gebeurt.. mijn tas (die overigens veel te vol zat natuurlijk) wordt er tussenuit gehaald. Alsof dat gedoe met die koffer nog niet genoeg was. Ik werd vriendelijk gevraagd of het mijn tas was en of ik even mee wilde lopen naar het einde van de band, waar ze begon met mijn tas leeg te halen. Want wat bleek, ik had een etui met een schaar erin in mijn tas zitten. Toen ze mijn behuilde en beteuterde gezichtje zag, besloot ze uiteindelijk toch dat ik de schaar mocht houden, nadat ze het aan de supervisor had gevraagd natuurlijk, die kwam er dus ook nog even bijstaan. Wat een gedoe. Al zo vaak gevlogen en nog nooit dit gehad. Een goed begin van de reis was het dus niet, maar toen ik eenmaal in mijn huisje in Sevilla aankwam en werd verwelkomd door een aantal leuke Nederlandse meisjes, viel alles van me af. Mijn kamer is echt super. Hij is lang gerekt waardoor hij heel ruimtelijk oogt en aanvoelt. Aan het einde van mijn kamer heb ik een klein patio’tje. Een soort overkapt balkonnetje waar je toch een soort buiten zit maar ook weer binnen. Sorry, ik kan het niet beter uitleggen dan dit. Ik zal er wat foto’s bijvoegen van mijn kamer!

Mijn eerste dag school was heel leuk, het was wel even wennen want alles was meteen in het Spaans. Er wordt hier geen Engels gesproken in de les. Het begint natuurlijk wel op een laag niveau, zodat je het meeste wel begrijpt. Voordeel is hierbij echt dat ik al een aantal jaren op vakantie ga in Spanje, ik heb gemerkt dat ik daardoor al wel meteen veel begreep! De week verliep rustig, ik kwam erachter dat ik super heb geboft met mijn huisgenootjes. De huisgenoten veranderen hier vaak maar ik zit hier de volle 3 maanden in ieder geval met 7 andere Nederlandse meisjes. Lekker Nederlands dus maar we hebben buiten het huis om genoeg andere vrienden dus ik kom wel aan mijn internationale trekken. Die week op zaterdag hadden we een poolparty georganiseerd door de school. In 35 graden heel de dag zonnen aan een zwembad met muziek en gezellige mensen, is natuurlijk genieten van de bovenste plank. Helaas eindigde de dag wat minder leuk. Ik had een hamburger gegeten en die was niet zo lekker gevallen in mijn darmen met veel buikpijn tot gevolg. Ik naar huis met een huisgenootje die koorts had, er vanuit gaande dat het de dag daarna wel over zou zijn. Maar niets bleek minder waar, de dagen erna werd het alleen maar erger met tot gevolg dat ik woensdag 25 september besloot terug te vliegen naar Nederland. Ik had weer een darmontsteking zoals ik die 2 jaar geleden ook heb gehad en de dokters hier gaven me antibiotica, iets wat ik daar absoluut niet voor mag hebben. Ik heb daarom in overleg met mijn ouders besloten dat het beter was als ik even voor goede medische hulp naar Nederland kwam, zodat ik ook rustig en goed kon uitzieken thuis. Dit was natuurlijk wel heel erg vreemd. Ik was er net en moest meteen alweer weg terwijl ik er eigenlijk 3 maanden aaneengesloten zou zitten. Heel jammer, maar goed het was niet anders en ik zag er ook wel de positieve kanten van. Nergens is het natuurlijk zo fijn om ziek te zijn als thuis, waar mama lekker voor je zorgt en papa je ’s avonds opvrolijkt als hij uit z’n werk komt! Ook vond ik het natuurlijk helemaal niet erg om mijn vriendinnetjes en niet te vergeten Leroy nog even wat langer te zien, want de weken voordat ik wegging waren voorbij gevlogen. Enfin, ik ben helemaal opgeknapt en beter weer teruggegaan naar Sevilla 2 weken later. Het voelde als thuiskomen toen ik mijn huis weer binnenstapte. Mijn huisgenoten hadden slingers opgehangen en zaten met z’n allen me beneden op te wachten, dat was zoooo leuk! Ik word nog steeds helemaal blij als ik daaraan terugdenk.

Ik ben op dinsdag terug gevlogen en alweer 3 dagen later op zaterdag, kwamen mijn ouders en broers om me op te zoeken! Dit hadden ze natuurlijk al een tijd geleden geboekt, want ik hoorde eigenlijk al 4 weken in Sevilla te zitten toen. Het was heerlijk toen ze hier waren. Zoals wij dat zo goed kunnen met z’n vijven, hebben we alleen maar gelachen, gegeten en de mannen vooral gedronken. Op dat drinken van de mannen zou ik dolgraag dieper ingaan, maar ik heb zo’n heeeeel donkerbruin vermoeden dat dat me niet in dank afgenomen gaat worden. Daarom, voor deze keer worden jullie gespaard. Op dinsdag vlogen papa en de jongens terug en mama bleef nog tot de zaterdag. Dinsdag avond hebben mama en ik gezellig met z’n tweeën gegeten om vervolgens woensdag avond Pleun op te halen van het vliegveld. Heerlijk dat ze hier in Sevilla was. Op donderdag zijn we lekker samen gaan lunchen bij een tapas bar die Paola me geadviseerd had. La Bodega heet het. Heerlijke tapas, ben er ondertussen al een aantal keren geweest. We waren nog geen 5 minuten binnen, of we werden onaangenaam verrast door een man die ontzettend hard en smerig zat te roggelen een stukje achter ons. Eerst denk je nog, gadverdamme, maar hij stopt zo wel. Dat was dus niet het geval. Wat er aan de hand was met die man weten we niet, maar hij het bleef niet bij roggelen en ging midden in die bar over zijn nek. Niet echt lekker tijdens het eten, begrijp je wel. Wij besloten dus maar even (ook misselijk inmiddels) even buiten een luchtje te scheppen. We begrepen eigenlijk niet waarom die man in dat restaurant mocht blijven, en niet vriendelijk werd verzocht naar buiten te gaan, maar toen even later de ambulance hem op kwam halen, begrepen we dat het niet zomaar een ‘’tactisch braakje’’ was. Eenmaal buiten hebben we met een Spaanse man van zeker in de 60 staan praten. Jawel in het Spaans, waardoor ik merkte dat ik al best veel begreep, dat was wel heel leuk! Verder hebben we lekker rustig aan gedaan, gegeten en zijn zoals de traditie hier ons voorschrijft, op donderdag naar Buddha gegaan (een discotheek hier waar we iedere donderdag naartoe gaan). Ik heb gemerkt dat niets zo leuk is als uitgaan met je eigen vriendinnen in de stad waar jij nu je leven hebt. Het is sowieso super om mensen hier op bezoek te hebben, omdat het zo leuk is om ze ‘mijn stad’ te laten zien en hoe mijn leven hier werkt.

Omdat het verhaal veel te lang wordt en er in de tussentijd eigenlijk niets boeiends is gebeurd, skip ik even naar het gedeelte van het volgende bezoek: Naomi. Wát leuk dat ook zij langskwam. Ook dit bezoek was genieten!!! Ze kwam al op dinsdag en bleef tot zaterdag ochtend. We hebben heerlijk cosy in mijn eenpersoonsbedje samen geslapen. Gezellig zeg, gelukkig kunnen Naomi en ik als de beste samen slapen. Omdat ik Taxi Bosse 2.0 ben (Mama verdient toch wel de erenaam van de enige echte Taxi Bosse namelijk) en Naomi lid is van de AA-Nederland, heb ik al talloze malen dit meisje veilig naar Prinsenbeek vervoerd na een goed vrijdagavondje stappen in Breda. Eigenlijk is een vrijdag onwennig geworden als Naomi niet in huize Bosse slaapt. Op dinsdag avond om 23.15 landde ze en om 1.00 die nacht stonden we al in Santuario om ‘Super Tuesday’ bij te wonen. Bij Super Tuesday moet je je dit voorstellen, allemaal mensen uit verschillende landen die in een soort bar/discotheek bij elkaar komen om te profiteren van 1 bier+ 1 tequila voor 3euro. Heerlijk was dat, die woensdag ochtend daarna om 9.15 op school, kun je je wel voorstellen. Die dag is er ook niet veel uit onze handen gekomen. We hebben een film dagje gehouden zoals we dat hier in Sevilla als geen ander kunnen. De donderdag was het Halloween, en dat is hier echt een super grote happening. Iedereen is verkleed en die vrijdag was zelfs heel Spanje vrij. Mijn huis, ‘’El Rinconcillo’’ staat bekend om zijn kleine partijtjes vóór het uitgaan. Deze lopen op de een of andere vreemde manier altijd wat uit de hand met tot gevolg dat we die nacht nog stonden te dweilen omdat de grond zó belachelijk smerig was, niet normaal. Roetzwart. Probleem was dat de schoonmaakster er ’s ochtends om 8/9 uur altijd weer is, en dat het absoluut verboden is om party’s te organiseren in ons huis. Gelukkig was Naomi ook niet te beroerd om nog de grond aan te pakken met een dweil, waar ik haar nog steeds dankbaar voor ben. Wat een mooie avond was dat! Na dit kleine feestje thuis natuurlijk het verder gevierd in Buddha. Vaste prik op donderdag. Op zaterdag was het helaas weer tijd voor Naomi om te gaan, maar het was super geweest dat ze hier was!!

Een week later was het alweer tijd voor het volgende bezoek, Leroy kwam hierheen om samen met mij van deze mooie stad te genieten en van wat meer tijd samen. Wat had ik me op dit bezoek verheugd! Zo leuk was het om hier samen te zijn. Lekker genieten van het zonnetje, wat rondlopen door de stad, lekker eten maar bovenal genieten van elkaars nabijheid. Het hoogtepunt van eigenlijk heel Sevilla, heb ik op zondag avond meegemaakt. We liepen Triana (een studentenwijk hier) uit en stuitten op een live muziek concert in een openlucht bar aan de rivier. De muziek klonk heerlijk, een super goede zangeres en een paar mannen die haar begeleidden met de akoestische gitaar. Dit was denk ik echt het leukste wat ik hier in Sevilla heb meegemaakt. Alleen maar Spanjaarden en iedereen zat mee te zingen en stond mee te dansen. Wat een heerlijk sfeertje, ik ga zeker kijken of dit spektakel iedere zondag plaatsvind. Op dinsdag was het helaas alweer tijd voor hem om te gaan! Gelukkig kom ik over 4 weekjes alweer naar huis dus super lang missen is het niet.

Aanstaande donderdag ga ik voor een lang weekend naar Marbella met mijn huisgenoten en wat andere vrienden van hier, omdat een huisgenoot daar een huisje heeft. Ik heb besloten dat mijn volgende verhaal daarover zal gaan zodat ik nog wat meer verhalen heb geschreven als ik hier wegga. Ik zie dat dit verhaal heel erg lang is geworden, dus ik hoop dat je het hebt kunnen volhouden om te blijven lezen!

Hasta proxima, besos y abrazos